Anne´s overpijnzingen: intetentiontionalteit van foto´s

Ht is alweer een tijdje geleden dat ik mijn laatste update heb gegeven, dit is omdat ik niet echt heel bijzondere verhalen heb en ik heb besloten alleen bijzondere verhalen op te schrijven. Toch tijd voor een kleine update en één van mijn overpijzingen.

Korte update vanaf Uyuni ging ik dus naar Potosí daar niet veel bijzonders gedaan. Ze hebben daar een mijn die ik heb verkend met een knettergekke gids. Vanaf Potosí naar Sucre, de constitutionele hoofdstad van Bolivia, ook wel bekend als de witte stad (Ja Bolvia heeft er ook een). Leuke vibe, coole markt, iritante openingstijden. Vanaf daar een helse busrit (in dat het een nachtbus was waar ik niet in kon slapen) naar Santa Cruz alwaar ik nu ben. Santa Cruz heeft verder bijzonder weinig aan toeristen te bieden maar is wel in de tropen en dus bloedheet. Goed dat was de kleine update! Nu tijd voor mijn overpijnzing.

Gezien er niet veel te doen is in Santa Cruz (wat ik overigens op dit moment totaal niet erg vind, ben wel toe aan wat rust) heb ik de tijd gevonden om wat van mijn oude foto´s terug te kijken. Dit bracht mij tot de realisatie dat foto´s eigenlijk een heel vreemd fenomeen is. Normaliter heb ik het niet zo op foto´s als zijnde een kunstvorm, het legt simpelweg de realiteit vast en heeft weinig creativiteit nodig. Het is niet zoals schilderen die toch een abstractie is van de werkelijkheid, zelfs als je iets naschilderd leg je de accenten vast die je vast wil leggen. Aldus was mijn overtuiging tot enige dagen geleden. Terugkijkend op mijn foto´s heb ik mijn mening hierover herzien. Dit is niet te zeggen dat mijn foto´s als kunst kunnen worden bestempeld (al ben ik wel erg trots op sommige van hen), nee verre van. Het heeft mij wel doe denken aan wat foto´s zijn.

Ja foto´s zijn een momentopname van simpelweg wat er in de realiteit is. De kunst van het fotograferen,  zo ben ik tot de conclusie gekomen zit hem in twee dingen. (1) Het zit hem in het moment dat je de realiteit wergeeft en (2) de kunst van het fotograferen zit hem in het perspectief waarmee je de realiteit vastlegt. Met dit laatste bedoel ik de hoek die je gebruikt en wat je wel vastlegt en wat je besluit niet vast te leggen. Deze twee aspecten zorgen ervoor dat de foto van de realiteit toch distinct anders is dan wat je van tijd tot tijd met je twee ogen ziet als je er daadwerkelijk bent. Om te spreken in de termen van heidegger, door de keuze die je maakt met de tijd van het vastleggen en het perspectief is de foto anders dan het dasein van dat moment. Dit vind ik persoonlijk een zeer intrigerende gedachte die ik graag met jullie wil delen.

De crux van wat fotograferen daarom in mijn herziende overweging een kunst maakt is het volgende. Fotograferen is niet zozeer het vastleggen van de realiteit zoals hij is, maar het vastleggen van de realiteit op een manier zoals jij die wil vastleggen. Deze intentionaliteit maakt het fotografere tot een kunst vorm als je het goed doet. Dit soort dingen dacht ik vroeger niet zozeer bij na dacht, maar hoe meer foto´s ik maak tijdens het reizen hoe meer ik mij dit realiseer. Nogmaals mijn foto´s zijn geen kunst, maar ik snap nu wel beter hoe foto´s kunst zijn. Hopelijk vinden jullie dat evenzeer een intrigerende gedachte zoals ik dat vind.