Het ultieme reisgevoel

Waarschuwing vooraf de titel is enigszins misleidend. Dit wordt niet een leuk verhaal.

Ik weet niet hoeveel van jullie het weten maar tijdens reizen heb ik een soort ritueel ontwikkeld. Zodra we onderweg zijn in de bus, trein, vliegtuig, heb ik de gewoonte ontwikkeld om het nummer fortunate son van c.c.r op te zetten https://youtu.be/ec0XKhAHR5I. Waarom vraag je, je misschien af. Wel dit nummer vertolkt naar mijn idee het ultieme reisgevoel. Gek zal je misschien zeggen want het nummer heeft niets van doen met reizen maar gaat over de Vietnamoorlog. Nu ben ik waar in wezen moet want sinds vandaag heeft het nummer voor mij een andere bijsmaak gekregen. 

De Vietnamoorlog is onlosmakelijk verbonden met de Cambodja en haar afschuwelijke geschiedenis met de rode Khmer. Vandaag heeft een bezoek aan het s21 de martelgevangenis en de Killing Fields een diepe indruk op mij achtergelaten. S21 is een voormalige school die om door de Rode Khmer is omgevormd tot een martelgevangenis. De rode Khmer was van mening dat het agrarische bestaan de meest nobele vorm van leven was. En dwong iedereen op deze manier te leven. Intellectuele en mensen die het vermoedde hadden tegen te werken werden naar s21 of een vergelijkbare gevangenis gebracht. Hier werden ze tot ontmenst en op de meest mens onwaardige manier gemarteld tot ze een valse verklaring af gaven. De indruk die ik kreeg was dat er een enorme afstand was tussen de de gevangene en de mens. Een gevangene was werd gezien als een ding dat zo snel mogelijk moest bekennen (een beetje zoals in 1984). 

Na een bekentenis werden de gevangene gebracht naar de Killing Fields. Hier werden ze 's avonds naar toe gebracht en onder lawaai van harde propaganda muziek werden ze vermoord de muziek werd hard gezet opdat men niemand kon horen gillen. Het verhaal wat me het meeste bij bleef was het verhaal van de Killing Tree. Dit was een boom waar babies en peuters tegen aan werden geslagen om ze te doden en vervolgens weg te gooien als een stuk vuil (ik had je gewaarschuwd dat dit ging leuk verhaal zou worden). 

Dat de wonden nog vers zijn blijkt uit het feit dat onze Tuk Tuk chauffeur zelf met tranende ogen vertelde hoe hij met zijn moeder was gevlucht voor de rode Khmer. Pol Pot heeft duidelijk haar stempel gedrukt op dit getraumatiseerde land. Niet verwonderlijk gezien onder zijn bewind zo'n één derde van de bevolking is omgekomen. Zij het van honger, van ziekte of omdat ze bestempeld waren als vijand van de revolutie.

Morgen vertrek ik uit Phnom Penh maar ik denk dat ik voortaan maar on the road again ga opzetten. https://youtu.be/qRKNw477onU