concert in het donker en andere avonturen in en rond het Titicacameer

9-1-15 Puno
Dieper de Andes ingetrokken zit ik inmiddels Puno, de laatste plek die ik bezoek voordat ik Bolivia ga bezoeken Puno is bekend vanwege de ligging aan het 4.000 meter hoge TTiticacameer, het hoogste bevaarbare meer ter wereld, tevens een van de grootste meren ter wereld. Puno zelf heeft voor toeristen weinig te bieden, het Titicacameer echter wel. Vandaag heb ik twee plekken bezocht.

De eerste plek is één van de uros eilanden. De traditionele gemeenschappen van het Titicacameer wonen veelal op compleet van riet gemaakt eilanden. Kortom het eiland zelf is van riet net als alle gebouwen. Het eiland zelf is een brok rietwortels (dit drijft schijnbaar) bedekt met rietstengels. De huizen, boten, noem maar op zijn voor de rest ook allemaal gemaakt van rietstengels. Erg leuk om te zien hoe deze mensen leven. Ook interessant is dat de eilanden functioneren onder een soort communistisch systeem.

De tweede plek is Isla Tanquile . dit is en werkelijk prachtig met een zeer traditionele gemeenschap. Het eiland staat bekend om zijn wevers, schijnbaar wonen hier de beste wevers ter wereld. Zowel man als vrouw moet hier goed kunnen weven om iets te bereiken. Dit vond ik minder interessant wat mij vooral raakte was de schoonheid van dit eiland: de prachtig blauwe wateren van het Titicacameer, het fenomenale uitzicht en een geweldige rust. Dit zal je wel zien op voortkomende foto's. Deze tour duurde, gezien de afstand van de eilanden en de traagheid van de boot, de hele dag. Zeer geslaagde dag dus.

11-1-15 copacobana (Bolivia)
Ik ben bang dat dit verhaal iets langer wordt dan het voorgaande. Dit komt dat in Puno alles op rolletjes liep, dit maakt de verhalen minder spannend. Een verslag wordt dan niets anders dan: hier ben ik geweest, het was leuk. Copacobana geeft echter een ander verhaal.

Om te beginnen kwam ik gisteren vroeg in de middag aan in Copacobana (ook gelegen aan het Titicacameer). Normaliter ben ik niet een persoon die van te voren een plek in een hostel reserveert. Ik zoek van te voren één of twee leuke hostels uit en ga er op de bonnevooi naar toe, tot nu toe hadden ze altijd plek. Je raadt het al, dit keer dus niet. Sterker nog vrijwel geen enkele hotel had plek hier. Copacobana heeft overigens naar ik heb kunnen ontdekken geen hostels, wel enorm veel goedkope hotels. Geloof me ik heb er heel wat gezien voordat ik er eentje vond met daadwerkelijk plek. Na en uur door de plenzende regen te hebben gelopen had ik er uiteindelijk eentje gevonden met plek.

Ik druk mij mild uit als ik zeg dat dit niet het beste hotel is wat copacobana heeft te offeren. Mijn kamer lijkt meer op en gevangeniscel dan een hotelkamer, al heeft en gevangeniscel waarschijnlijk meer ruimte dan ik nu heb. Om eerlijk te zijn kan ik altijd mijn hotelkamer verlaten een gevangene niet zijn cel. Laat ik maar niet spreken over de WC's, deze zijn zeker meer dan een week niet schoon gemaakt. Maar goed ik moet niet zeuren het is volgens mij de enige vrije kamer in copacobana en het is maar voor twee nachten.

Na ingechecked te hebben ben ik met twee Australiërs die ik heb ontmoet de stad in gegaan. Eerst een kerkje bezocht, toen naar het lokale uitzichtpunt gegaan. Hierna een hapje eten en daarna de kroeg in.

In de kroeg trad een Argentijns duo op die muziek uit de Andes speelde. Het optreden was werkelijk fenomenaal. Het publiek vond het fantastisch, maar nog belangrijker, de muzikanten vonden het geweldig om te spelen. Het enthousiasme straalde van beide muzikanten af. Halverwege het optreden zat copacobana echter zonder stroom. Dit kon de pret echter niet drukken en het optreden ging onder kaarslicht en onversterkt verder. Het lastige was alleen thuis komen (al hoewel kan je mijn gevangeniscel thuis noemen?).

Vandaag heb ik een bezoek gebracht aan Isla del Sol. De boot waarmee we vaarden was ongeveer dezelfde grote als de boot die werd gebruikt voor mijn bezoek aan de uros eilanden en Isla Tanquila. Echter op de boot voor de zonet genoemde tour vaarden zo'n twintig man (en zat min of meer vol) op deze boot vaarden echter zeker meer dan vijftig man mee. De boot zelf was trouwens zichtbaar niet meer in opperste conditie. Dit alles werkte enigszins op mijn zenuwen. Eenmaal aangekomen nam en gids ons mee naar een tempel uit de pre-Inca tijd en een aantal rotsformaties. De plek zou helende eigenschappen hebben, als scepticus was ik hier niet echt van onder de indruk.

Hierna heb ik een wandeling gemaakt van een kleine tien kilometer naar het andere eind van het eiland over de bergrug van het eiland. De wandeling was erg leuk edoch af en toe wat aan de zware kant. Het wandelen heeft mij ook extra moed gegeven voor de aankomende Inca-trail. Ik had naar mijn gevoel namelijk een veel betere conditie dan mijn reisgenoten. De wandeling was echt top: weinig mensen op de weg, mooie omgeving en goede inspanning (een beetje zwaar maar toch goed te doen). Eenmaal bij de haven op de andere kant van het eiland aangekomen stond de boot al op mr te wachten, dit keer met en stuk minder mensen. De terugreis liet echter even op zich wachten gezien één van de motoren van de boot stuk was. Maar goed ik heb de tijd. Met enige vertraging ben ik dus laat in de middag terug gekomen.