Eindelijk op reis (2e titel bangmakerij van het thuisfront)

2-12-14 Andahaylas

Daar sta je dan zit je dan in een goedkope hotelkamer, verlicht door TL licht met een toilet zonder WC-bril of WC-papier, in een kleine maar vreemd genoeg toch zeer bruisende stad hemelsbreed zo´n 150KM van Cuzco verwijderd. Na nog een hoofdstuk te hebben gelezen uit zipje en zopje en de toorn van Koxinga (beter bekend als de vertaling van  the lost colony vertaald door TM.) wordt het nu eens tijd voor een kleine update. Gisteren heb ik na een maand verblijf eindelijk Cuzco verlaten en ben ik begonnen aan mijn trip naar Lima via een niet toeristische omweg. Mijn bus vertrok op een godsonmogelijk tijdstip zeer vroeg in de ochtend voor een busrit van meer dan 12 uur in een bus zonder toilet (waarbij er slechts 1 toilet pauze was). De weg leidt ons over veel bergweggetjes die vaak verhardt zijn maar vaak ook niet. Vooral de onverharde wegen zijn zeer smal en wil je eigenlijk niet eens met een auto bereiden, laat staan met een twee verdieping hoge tourbus. Langs de weg zie je overal ook bewijs van recente landverschuivingen, iets waar je niet te lang bij stil wil staan. Het uitzicht daarentegen is veelal spectaculair (helaas was het uitzicht vaak aan de andere zijde van de bus waardoor ik niet veel foto´s heb kunnen maken). Dit alles maakt voor een heel belevingsvolle rit. Eenmaal aangekomen ging ik opzoek naar een hostel/hotel en restaurant. Voor toeristische zaken was het te laat Andahuaylas is niet een stad waar je ´s nachts over straat wil lopen. De volgende dag ging ik de toerist uithangen. Dit plaatsje is volgens mij ook zo ontoeristisch dat ik het idee heb dat ik de enige "gringo" ben in heel Andahuaylas. Dit is een groot contrast met Cuzco die naar mijn gevoel zelfs tijdens het laagseizoen voor 50% uit toeristen bestaat. Dat Andahuaylas niet zo toerstisch is, is ook niet zeer wonderbaarlijk gezien hier voor toeristen eigenlijk niets te beleven valt. Begrijp me niet verkeerd, het is een typische Peruaanse stad, zeer interessant, er is echter niet veel te doen, en na een uurtje lopen heb je de hele stad eingelijk wel gezien. Het meest interessante wat ik vandaag heb gedaan is een bezoek aan het nabijgelegen Pacucha meer. Een collectivo (een soort minibusje) heeft me naar het dorpje Pacucha gebracht (vernoemd naar het meer of andersom) Dit is een zeer rustige en vriendelijk gemeenschap. Je kon echter wel heel goed merken dat deze gemeenschap geen toeristen gewend zijn gezien de schoolkinderen alhier of heel vriendelijk op me af kwamen rennen of juist doodsbang voor me waren (leuk contrast ook overigens). Vanaf dit dorpje ben ik langs het meer gelopen opweg naar de voor de verandering Wari ruines van Sondor zo´n 10km lopen aan de andere kant van het meer. De wandeling was over het algemeen zeer rustgevend met een zeer mooi uitzicht. Meestal was er geen hond op de weg. Op andere momenten waren er juist honden op de weg wat problematisch was gezien twee ervan mij hebben geprobeerd aan te vallen. Gelukkig kon ik ze afschrikken voor ze mij konden bijten, al hebben ze wel geprobeerd dat te doen. Misschien is dit één van die verhalen die ik later terugvertel over de reis maar op dat moment was het ronduit [vul hier een passend scheldwoord in]. Voor zij die het niet weten, ik heb jarenlang een ernstige fobie gehad voor honden, waar ik gelukkig overheen ben gekomen. Dit onfortuinlijke voorval heeft deze angst weer engszins aangewakker opdat ik toch enigszins nerveus wordt als ik langs honden loop. Dit is nogal lastig gezien Peru nogal veel honden heeft.  Aangeslagen door de schrik ben ik uiteindelijk toch nabij Sondor gekomen.Ja je leest het goed nabij Sondor, op een afstandje zag ik al dat het neer meer was dan een paar stenen en een muur, weinig indrukwekkend dus. Daarmee ben ik dus terug gelopen naar de dichtsbijzijnde collectivo die gelukkig niet ver weg was. Deze heeft me terug gebracht naar Andahuaylas waar ik verder de toerist heb uitgehangen. Hier heb ik niet veel bijzonders over te melden. Anyway ik moet nu stoppen gezien ik morgen zo mogelijk op een nog godsonmogelijker tijdstip moet vertrekken. Tijd om te slapen: op naar Ayocucho!

5-12-14 Lima

Ik zit inmiddel in een parkje met uitzicht over de zee in de wijk Miraflores in Lima. Ik heb echter nog geen tijd gehad om iets op te schrijven over Ayocucho dus voordat ik over Lima schrijf laat ik iets vertellen over Ayocucho. Om te beginnen was ik in de veronderstelling dat ik een kaartje had gekocht voor een tourbus naar Ayocucho. Hier bleken echter maar weinig mensen zich voor te hebben aangemeld dus werd ik vervoerd door een collectivo. Voordeel hiervan is dat een collectivo vele malen sneller over de bergen rijdt dan een tourbus, nadeel is echter wel dat je in een collectivo veel minder beenruimte hebt. Dit naakte de meer dan 6 uur durende rit erg onaangenaam. Dit werd weer enigszins goedgemaakt door het spectaculaire uitzicht (ik begin hier ondertussen helaas al een beetje aan te wennen). Helaas zat ik weer aan de verkeerde kant om foto´s te maken, al heb ik een paar kunnen maken. Deze foto´s helaas geven slechts een slechte indicatie over hoe mooi het hier echt is. Eenmaal aangekomen heb ik een taxi genomen naar het vliegveld waar een nabijgelegen "backpackers hostel" zou zijn. Ik kwam er echter achter dat deze aan de andere kant van het vliegveld was, ik heb daarom nog een taxi moeten nemen. Eenmaal op de plek aangekomen waar het hostel moest zijn in een erg afgelegen en armzalig uitziende buitenwijk kwam ik er achter dat hier geen hostel meer was. Aangezien ik geen zin had om nog meer geld te verspillen ging ik te voet opweg naar mijn tweede keus voor onderdak. Dit was nogal zwaar met twee rugzakken op en een brandende zon in mijn gezicht, bovendien was de wandeling verder dan ik had gedacht. Eenmaal bezweet aangekomen kwam ik er achter dat het een hotel was, geen hostel. Dit gezegd hebbende het hotel was zeer goed en scherp geprijst. Uitgeput heb ik me gedouched en daarna ben heb ik de stad een beetje verkend. Ik had er echter niet veel tijd voor omdat ik op tijd wou eten en voor het donker terug wou zijn (Ayocucho was de broedplaats van een maoïstische revolutie in de jaren 80 en 90, al is het nu weer voor toeristen bereikbaar het is ´s avonds nog steeds niet heel erg veilig). De volgende dag moest ik ´s ochtends uitchecken omdat ik ´s avonds een nachtbus moest halen naar Lima. Mijn plan was om in de tussentijd de toerist uit te hangen. Ayocucho is opzich voor toeristen een prima plek met veel bezienswaardigheden. Ayocucho ook wel bekend als Huamanga bij de lokale bevolking staat bekend om zijn vele kerken, 33 als ik de lonely planet mag geloven. Wat je echter moet weten over Ayocucho is dat het hele vreemde openingstijden heeft. Tussen 11:00/12:00 en 16:00 zijn alle plekken van enige toeristische waarde dicht en heb ik dus in de tussentijd de stad verkend. Nu is Ayocucho opzich een erg leuke stad om door heen te lopen, 4 uur verkennen echter is een beetje teveel van het goede. Verder gezien de lengte van dit verhaal zal ik niet met veel meer dingen lastig vallen over Ayocucho. Het enige wat ik nog wil vertellen is dat de markt en de lokale catherdraal (bestaande uit twee kleuren steen) erg de moeite waard zijn. Rond acht uur heb ik heb ik mijn bagage opgehaald en ging naar de terminal van de nachtbus (dit maal met de meest luxe maatschappij in Peru: Cruz del Sur. De reden hiervoor om het thuisfront nog banger te maken, nachtbussen zijn hier over het algemeen erg onveilig, daarom kan je maar beter met een maatschappij gaan van goede reputatie).

PS. Inmiddels is mijn tijdelijke terugval naar mijn fobie voor honden weer voorbij.

PPS. Dit verhaal is geschreven onder werktijd voor mijn hostel/B&B, ik hoef hier echter zo weinig te doen (lees letterlijk bijna niets) dat ik hier prima de tijd voor heb. 

PPPS. Ik heb mijn kaart ook upgedate met een globaal plan van mijn reis. Dit staat echter verre van vast. Misschien ga ik ook nog een paar weken naar Chili of iets dergelijks. Dat weet ik allemaal nog niet